Openingsvragen bij brusjes

Bespreek met één of twee collega’s of medestudenten wat jullie goede openingsvragen zouden vinden om in contact te komen met de brusjes. Gebruik daarvoor tenminste drie eigen praktijkvoorbeelden óf de volgende casussen. Je kunt ook kijken op de site www.brussenboek.nl naar de blogs van brusjes.

Casus 1                Floor Vlaskamp   (www.brussenboek.nl)

Floor Vlaskamp, zus van Ann: “Ik was een rustig kind dat niet veel aandacht vroeg. Soms wilde ik wel eens mijn hart luchten of uithuilen omdat ik een rotdag op school had, maar ik deed het niet. Mijn ouders hadden het al zo moeilijk met mijn zusje. Ik wilde niet ook nog een probleemkind zijn; maakte me liever onzichtbaar. En dus heb ik nooit geleerd om hulp te vragen of te zeggen waaraan ik behoefte had. Met als gevolg dat ik op latere leeftijd, zo rond mijn zestiende, in de knoei kwam. Ik liet over me heen lopen door vriendjes, kende geen grenzen en raakte depressief. Het gekke is dat ik altijd heb beweerd dat ik geen last had van mijn zusjes beperking. Hoe kon ik? Mijn zusje had er toch ook niet om gevraagd dat ze autistisch was? Maar toen ik een jaar of 23 was, kon ik het niet meer ontkennen. Ja, ik heb er last van gehad. Mijn ouders hebben hun best gedaan om er zo goed mogelijk voor Ann te zijn. Zij kreeg therapie, begeleiding… Maar het was fijn geweest als er iemand was geweest die hen had gezegd: ‘Vraag ook eens wat vaker aan Floor hoe ze zich voelt.’ ”

Casus 2                   Eline Bodbijl (www.brussenboek.nl)

Eline Bodbijl, zus van Martijn: ‘Mijn broer is autistisch en heeft ernstige gedragsproblemen. Ik was zijn kleine zusje, maar groeide als snel boven hem uit. Ik nam vaak de zorg voor hem op me. Dat was voor mij heel vanzelfsprekend. Toen Martijn achttien was, verhuisde hij naar een instelling. Enerzijds was ik opgelucht. Zorgen voor hem, leven met hem, was zwaar. Maar ik was ook boos. Ze namen me niet alleen mijn broer af, maar ook mijn rol in het gezin. Wie was ik nu ik niet meer voor hem zorgde? Ik viel in een gat. Als contrareactie ging ik me juist verzetten tegen alles wat verantwoordelijkheden met zich meebracht. Trouwen? Kinderen krijgen? Een vaste baan? Aan mij niet besteed. Ik wil zelfs mijn broer op het moment soms gewoon even niet zien, omdat ik het zorgen helemaal zat ben. Ik moet nu eerst weten wie ik zelf ben.’

Eline maakte een documentaire over brussen. Meer informatie: www.elinewonders.nl elinewonders-in-eenvandaag.